annesiz büyümek

acıdır bir anne sevgisi görmemek hayatındaki en büyük boşluktur belki çekip gider belki hayatta değildir ama doğuranını görmemek gerçekten düşmana bile verilmesi istenmeyecek hadisedir.

birde bazı ağzının civatasını ...tiklerim annen var mı adı ne vesaire diye üstünüze gelir kimiz zaman yalan söylemek zorunda kalırsınız istemezsiniz olmadığının bilinmeseni halbuki anne nedir bilmezsin ama anlatırken dünyada senin ürettiğin anneden iyisi yoktur

sevgisiz büyümektir.

allah kimseye göstermesin

insanı yer yer hayatı sorgulatan durum.

Gerçekten acıdır, büyük bir boşluktur. Gözümün önünde bir çocuk büyüyor mesela her ne kadar yakın olmaya çalışsam da olamıyorum. Arada sarılıyorum “abla yaa yapma” diyor. Bu çocuk anne görmedi hayatında. En son annesini 4 yaşında gördü herhalde sonrasında hem anne yok hem de anne figürü oluşturacak biri yok. O yüzden sarıldığım zaman benim anlayamadığım bir panik hali yaşıyor. Şu an 10 yaşında eşek :) Yerli malı haftasında ondan bir şey istenmiyor, lan siz isteyin çocuktan, biz yapacağız dememe rağmen istememişler “sen kola al” demişler. O kolayı bi yerinize sokacağım göreceksiniz… Geçen gün mesaj attı gorsel. Ay ağla ağla öldüm. Canım sarma çekti yapar mısın demiyor da, yapıyor musunuz diyor. Kendimi düşündüm. Koca kadınım, şimdi annemi arasam canım sarma çekti, diyebilirim. Eminim ertesi gün yapar, kargoya verir yollar bana. Ama bu kadar küçük çocuğun bu durumu yaşaması beni kahrediyor… Ay allahım annesizlik ne zor yarabbim… Cennet onlrın ayakları altında mı bilmem ama onlar bizim cennetimiz, ben bunu bilirim. Şu abimiz o kadar haklı ki Link

Benim yanımda kim dursun Leyla.Annem bile benim yanımda durmadı ki. Hep böyle yanımda biri olduğunda hep böyle şey gelir benim aklıma. Acaba benden menfaati falan mı var diye.

Bir öğrencimin ciddi tırnak yemesi sonucu nedenlerini öğrenmek için görüşmeye aldım. - Hep böyleyim hocam kendimi bildim bileli yiyorum dedikten sonra annen baban evde tepki vermiyor mu bu davranışına dedikten sonra annem geçen yıl öldü dedi. Kahroldum. Çünkü o çok küçüktü annesiz kalmamalıydı kendimce, zihnimde bunları söylemeye başladım. Başın sağ olsun diyemedim. Öyle üzüldüm ki o ağladıkça ben etime tırnağımı batırdım ağlamamak için. Babam 2 ay sonra evlendi dedi başta çok kızdım sonra onuda anlayışla karşıladım. Benim bu herkesi, kötülüğü bile anlama, anlayışla karşılama huyum dedim sonra. Annem geldi aklıma sonra çok başına buyruk bir çocugum ara ara ablamla konuşuruz aile kaybını, annemin ölümüne hazırım derdim değilmişim o gün anladım o gün annemi özledim. Ölmesin hiç istedim. Ölse ne yaparım dedim. Allahım dünya çok zor bir yer. Hiç böyle çaresiz hissetmemiştim.

Acısı, boşluğu hiç geçmiyor. 24 yaşına geldim, artık annesizliğimi unuttum kendime hayat kurup önüme bakacam diyorum, sonra bi an ufacık bir söz gözyaşları içinde anne aratıyor. Anladim ki olmuyor hiç bir şey yerini doldurmuyor. Kalbinde, içinde kocaman bir boşluk geçmeyen. Büyüdüm, iş güç sahibi kocaman kadın oldum ama hala annesinin elinden tutan çocuklara imrenerek bakıyorum.

anne bir kişi veya insan değil,bir gereklilik.olmamasını düşünmek bile ürkütücüyken olmadan büyüme fikrini düşünemiyorum

Ben çok küçükken ölmüştü. Babam da sanki bu ölümü beklermiş gibi hemen evlendi. Çok küçük yaşta üvey annemden dayak yemeye başlamıştım. Bu şiddet çok büyümüştü, köyden İstanbul'a taşındığımızda. En sonunda ekonomik sıkıntılardan dolayı ikisi de işe girmişti. Birinci sınıftan beri okula kendim gidip gelirim, milletin anne ve babasına hayran kalırdım. Çoğu zaman ailem eve gelmezdi. Hatta bi ara iki ay gelmemişlerdi. Kiracı olduğumuz için ev sahibi kira yüzünden beni sıkıştırırdı çoğu zaman... Çok doluyum sözlük; ne imla, ne satır başı, hiç boşluk olmadan yazılmış on dokuz yıllık bir roman gibiyim. Daha anlatacağım çok şey var fakat insanlar beni dinlemeyi pek sevmezler. Acı olan bir gerçek ise bir şekilde zaman geçiyor ve büyüyorsun ama çektiğin acılar sırtında bir kabur gibi duruyor. Hele bir de aşık olduysan ve sevilmediysen vay haline. Keşke gitmeseydin be anne, belki benim de bir sevenim olurdu, okuldan döndüğüm de balkondan izlerdin, arkadaşlarım ile top oynarken beni ekmek almaya gönderirdin. (İnan buna hiç kızmazdım.) Ya da oğlum derdin, başımı okşardın... (bkz: zaman geçiyor ve büyüyorsun. )